DERATYZACJA

 Straż Miejska Miasta Luboń przypomina, że zgodnie z Regulaminem utrzymania czystości i porządku na terenie miasta Luboń, właściciele nieruchomości zabudowanych zobowiązani są do powszechnej, przymusowej deratyzacji na jej terenie, co najmniej raz do roku. Jesienią gryzonie szukają miejsc pozwalających przetrwać im zimę w cieple i z dostępem do pożywienia. Zaczynają coraz liczniej pojawiać się na terenie nieruchomości, jest to zatem najlepszy czas na przeprowadzenie deratyzacji. Akcja deratyzacji polega na wyłożeniu trutek we wszystkich nieruchomościach mieszkalnych, użytkowych, zakładach handlowych, usługowych, sklepach, magazynach, obiektach spożywczych i przetwórniach stanowiących własność państwową, spółdzielczą lub prywatną.

Poza przeprowadzaniem deratyzacji każdy mieszkaniec Lubonia może wpływać na zmniejszenie populacji szczurów poprzez przestrzeganie podstawowych zasad czystości i porządku:

– wrzucanie odpadów, w szczególności resztek jedzenia, do pojemników, a nie obok,

– utrzymywanie miejsc gromadzenia odpadów w należytym stanie porządkowym i sanitarnym,

– zamykanie klap w pojemnikach na odpady,

– niedokarmianie ptaków i kotów wolnobytujących w miejscach dostępnych dla szczurów.

Szczur wędrowny – wywodzi się z południowo-wschodniej Azji. Pierwsze doniesienia o pojawieniu się tego gatunku w Europie pochodzą z Anglii z 1732 roku. Jako gatunek synantropijny rozprzestrzenił się na całym świecie. W wielu miastach populacja tych gryzoni może przewyższać liczbę mieszkańców danego miasta. Najchętniej zamieszkuje piwnice, kanalizację, wysypiska śmieci, magazyny i składy. Chętnie przebywa w okolicy wody, dobrze pływa. Jest wszystkożerny, z dużym udziałem pokarmu zwierzęcego. Aktywny całą dobę, najbardziej w nocy. Zarówno szczur wędrowny, jak i szczur śniady boją się człowieka, są mało agresywne. Gdy widzą człowieka uciekają, lecz jeżeli nie mają dokąd – bronią się poprzez atak, rzucają się na człowieka w okolice twarzy i gryzą. Zaobserwowano wielokrotnie, iż szczur potrafi odbić się od podłoża na wysokość twarzy dorosłego człowieka. Potrafi też w ciągu doby przebyć do kilkunastu kilometrów w poszukiwaniu pożywienia. Bywa roznosicielem wielu chorób, z których największy problem stanowi wścieklizna.